Geluk kan je slechts ervaren als je ooit het tegendeel beleefd hebt.  Iedereen wordt vroeg of laat met tegenslag geconfronteerd. Misschien door eigen toedoen, of omdat het noodlot heeft toegeslagen.  En toch worden we verplicht om de volgende dag weer op te te staan en de draad weer op te pikken.

De mate waarin we hiertoe in staat zijn, heet veerkracht.  Een mooi woord. Die veerkracht ligt in elk van ons, soms wat verscholen in ons innerlijk hoekje.  Ook organisaties moeten veerkrachtig zijn om te overleven.

We proberen gelukkig te zijn, of trachten het tenminste te worden.  Zowel in ons persoonlijk leven, in onze relaties, op het werk.  Onder invloed van de media worden we zowat tot gelukkig zijn verplicht.  Ook bedrijven en overheden zijn actief op zoek naar wegen om hun medewerkers en burgers in deze zoektocht te ondersteunen.

Maar wat zoeken we eigenlijk?  Wat streven we na?  Hoe kunnen we dit geluk definiëren?  En wat kunnen en moeten organisaties werkelijk doen om het welzijn van hun medewerkers te stimuleren? 

Startend van een filosofisch-wetenschappelijk uitgangspunt gaat Rik Torfs in op deze vragen.  Gewapend met concrete voorbeelden en bouwend op zijn eigen ervaringen reikt hij een kader aan waarmee organisaties, teams en individuele medewerkers aan de slag kunnen om geluk in een juist perspectief te plaatsen.

Creatief kan je worden.  Of ben je het altijd geweest?  Bij jonge kinderen ontwaren we een natuurlijke creativiteit.  We denken vaak met heimwee terug aan die tijd.

Creatief zijn is meer en meer een vereiste op de arbeidsmarkt.  Werkgevers zijn naarstig op zoek naar creatieve krachten.  Maar eenmaal in het bedrijf ingewerkt is er een reëel gevaar dat deze creativiteit bij medewerkers gefnuikt wordt.  Het resultaat: een gefrustreerde medewerker en een werkgever die ‘er meer van had verwacht’.   Maar waarom zouden we onze creativiteit moeten verliezen?  Welke krachten binnen de maatschappij, binnen een bedrijfscultuur zorgen ervoor dat de creativiteit van haar medewerkers dreigt verloren te gaan?  Wat kunnen we doen om die creativiteit te blijven aanwakkeren?    

In zijn lezing over creativiteit zal Rik Torfs het publiek vaak op het verkeerde been zetten.  En misschien zullen een aantal heilige huisjes rond innovatie en creativiteit wel sneuvelen. 

''Een orde waar ruimte voor de chaos is...''

Dit  sublieme laatste vers uit het gedicht ‘Herfst’ (uit de bundel ‘Vergezichten en Gezichten’) van Maria Vasalis is één grote paradox.   Maar er zit zoveel waarheid in.  Onze natuurlijke drang bestaat erin om orde te scheppen.  De dingen voor elkaar te hebben.  Alles netjes afgevinkt.  Dat maakt ons blij.  Dat maakt vooral onze hiërarchische overste blij.  Want ook die kan dan weer een vinkje zetten in het juiste hokje.

Als de orde te groot wordt en het ons leven begint te overheersen, krijgen we een natuurlijke drang om buiten de lijntjes te kleuren.  De ruimte die hierdoor geschapen wordt is een bron van geluk en vervulling.  Nieuwe ideeën ontspringen.  Maar met het gevolg dat de orde van overste wel verstoord is. 

Hoe gaat een organisatie om met het delicate evenwicht tussen orde en chaos?   Welke mechanismen zijn hier aan het werk?  En welke basisprincipes liggen hier aan de grondslag? 

Als rector van de KU Leuven was Rik Torfs verplicht om een ‘orde te scheppen waar ruimte voor de chaos is’.  Academici en onderzoekers willen zich niet laten kooien in regels en procedures.  Sommigen kleuren ver buiten de lijntjes. 

Uit deze ervaringen, onderbouwd door wetenschappelijk-filosofische inzichten, houdt de spreker zijn publiek een spiegel voor, en reikt methodes aan om dit evenwicht in de eigen organisatie te vinden.